Celem niniejszej publikacji jest pokazanie, jak można włączyć „przestrzeń” i „rozumienie przestrzeni” jako kategorię analityczną do badań nad dziejami Żydów w Rzeczpospolitej Obojga Narodów w okresie wczesnonowożytnym i na początku dziewiętnastego wieku w ogólności oraz o żydowsko-chrześcijańskiej koegzystencji w szczególności. Redaktorki opierają się przy tym na koncepcji przestrzeni, w której różni aktorzy społeczni pojmują „przestrzeń” jako rezultat praktyki społecznej, dzięki czemu może się ona przyczynić do ponownego zbadania doświadczenia żydowskiego w okresie wszesnonowożytnym. Nad większością artykułów dyskutowano podczas konferencji, zorganizowanej w 2017 roku przez NIH w Warszawie, Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN (w ramach Global Education Outreach Program) oraz Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk. Najważniejsze pytania zadawane w niniejszym tomie to: jak tworzono żydowskie przestrzenie w Rzeczpospolitej Obojga Narodów i jej państwach-sukcesorach? W jaki sposób przestrzeń wpływała na aktorów społecznych? Jak Żydzi wykorzystywali różne przestrzenie i je dzielili?
Spektrum artykułów obejmuje różnorodne metodologiczne koncepcje badawcze, zarówno z dziedziny historii, jak i socjologii oraz architektury. Angielskojęzyczny tom jest niezwykle ciekawą lekturą dla wszystkich, którzy interesują się historią Żydów oraz stosunkami żydowsko-chrześcijańskimi.
