Historię nie tylko się pisze, lecz na wiele sposobów także „robi”. Dzieje się to również – i przede wszystkim – poza sferą nauki. Granica między historią akademicką a popularną została dawno przełamana. Pod hasłem public history skupiają na sobie zainteresowanie te wszystkie praktyki obcowania z historią, które nie ograniczają się do środowiska specjalistów: powieści, filmy, komiksy, ale również gry komputerowe, media społecznościowe i wiele innych. Jednak „podróż” pamięci po różnych mediach jest wtedy najczęściej postrzegana jako swego rodzaju ulica jednokierunkowa – od ustnej pamięci komunikatywnej ku ujęciom pisemnym bądź audiowizualnym.
Warsztaty „Let’s Talk About History. Public History through Face-to-face Communication”, zorganizowane przez Niemiecki Instytut Historyczny w Warszawie i Centrum Badań Historycznych w Poczdamie, odwróciły tę perspektywę, koncentrując się na publicznej „reoralizacji” historii. W dniach 22–24 maja 2019 r. badacze i popularyzatorzy historii z Polski, Czech, Niemiec, Austrii, Wielkiej Brytanii i Rosji spotkali się w Vila Lanna w Pradze, by dyskutować o ustnych prezentacjach historii w turystyce, muzeach, miejscach pamięci, w przestrzeni miejskiej oraz w sferze living history.
Spotkanie rozpoczęło się od publicznego wieczornego wykładu Petry Tjitske Kalshoven, która w szerokim ujęciu przyjrzała się amatorskiemu ruchowi „indianistyki”. Analizując zagadnienie dyskursywnego podejścia do przeszłości w ścisłym związku z materialnymi i cielesnymi praktykami hobbistów, etnolożka otworzyła ważne perspektywy dyskusji toczonej przez kolejne dwa dni. W czterech panelach uczestnicy rozpatrywali klasyczne oprowadzanie po mieście lub muzeum jako specyficzną formę interaktywnej narracji, odbywającej się w określonej przestrzeni. Sekcja pierwsza z udziałem przedstawicieli dydaktyki historii, lingwistyki i oral history była poświęcona sposobom podejścia do tematu w różnych dyscyplinach naukowych. Kolejne zaś na podstawie konkretnych przykładów brały pod lupę medium guided tour w spektrum od prywatnych oferentów przez lokalne ruchy oddolne po państwowe miejsca pamięci i muzea.
Warsztaty miały służyć przede wszystkim wymianie informacji i porównaniu różnych koncepcji badawczych. Na dyskusję przeznaczono równie wiele miejsca co na poszczególne prezentacje. Udział w oprowadzaniu po mieście tuż po zakończeniu obrad sekcji „Talking while Walking” dał możliwość porozmawiania z jednym z praskich przewodników. W sumie wywiązała się intensywna debata wokół teorii i praktyki oral public history na styku między aspiracjami edukacyjnymi a potrzebą rozrywki. Poruszano problem komunikacji kulturowej w międzynarodowej turystyce, a także zagadnienia inkluzywności, używania łatwego języka i roli świadków epoki. Na zakończenie warsztatów uczestnicy zgodnie wyrażali nadzieję, że dadzą one początek dalszej wspólnej dyskusji.
