W swojej monografii autor bada strategie komunikacyjne i argumentacyjne geografów z Europy Środkowo-Wschodniej od początku XX wieku do lat trzydziestych. Praca łączy metody biografii zbiorowej, historii nauki i spatial history. Na tle ówczesnych wydarzeń politycznych analizowane są zarówno teksty i mapy wybranych polskich, czeskich, serbskich, ukraińskich, węgierskich, rumuńskich i niemieckich geografów, a także debaty oraz argumentacje dotyczące ich twórczości, osobistych znajomości i przyjaźni, jak i animozji. Historia „narodowej nauki”, jaką geografia stała się w XX wieku, jest bowiem także historią indywidualnych losów naukowców i polityków.
Wschód i południowy wschód Europy, na których koncentrują się Kreślarze ojczyzn to region, w którym upolityczniona geografia zyskała wyjątkowo szerokie pole do działania, a jej przedstawiciele niejednokrotnie zajmowali eksponowane stanowiska publiczne. I to właśnie jest istotą roli tego zagadnienia dla powszechnej historii nauki.
Monografia jest rezultatem projektu badawczego, realizowanego przez autora w Niemieckim Instytucie Historycznym w Warszawie, gdzie Maciej Górny zatrudniony jest na stanowisku pracownika naukowego. Historyk i slawista pracuje ponadto w Instytucie Historycznym PAN, od 2015 r. jako profesor nadzwyczajny.
