W ramach cyklu „Wykłady wtorkowe“
Dzienniki wysokich rangą polityków cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem zarówno wśród historyków, jak i w całym społeczeństwie. Aby zmierzyć ich znaczenie dla nauki historycznej, wystarczy wyobrazić sobie badanie dziejów narodowego socjalizmu bez dzienników Josepha Goebbelsa czy też dziejów stalinizmu bez zapisków Georgiego Dymitrowa. W tym kontekście ogromne znaczenie ma naukowa eksploracja tak wyjątkowego źródła historycznego, jakim są osobiste zapiski Breżniewa, które prowadził on najpóźniej od 1944 roku aż do śmierci. Owe robocze zapiski Breżniewa, poniekąd jego „dziennik pokładowy“, pokazują w swoisty sposób, że w porównaniu ze swoimi poprzednikami – Leninem, Stalinem i Chruszczowem – Breżniew był raczej biurokratą niż ideologiem, raczej epigonem niż teoretykiem i raczej oficerem politycznym niż rewolucjonistą.
Prof. dr Victor Dönninghaus, historyk, zastępca dyrektora Instytutu Północno-Wschodniego w Lüneburgu. Doktoryzował się w 1993 r. na Uniwersytecie Państwowym w Dniepropietrowsku (Ukraina); w 2006 r. habilitacja na Uniwersytecie Alberta-Ludwika we Fryburgu na temat „Instrumenty i metody stalinowskiej polityki narodowościowej (1917–1938)“; w 2009 r. nominacja na profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Alberta-Ludwika we Fryburgu. W latach 2007–2009 był współpracownikiem naukowym ministra stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Gernota Erlera. Od października 2009 r. do kwietnia 2010 r. sprawował funkcję komisarycznego dyrektora Niemieckiego Instytutu Historycznego (NIH) w Moskwie, a następnie do marca 2013 r. wicedyrektora tegoż instytutu.
Do jego publikacji należą m.in. monografie Riewolucija, reforma i wojna. Niemcy Powołża w pieriod zakata Rossijskoj impierii [Rewolucja, reforma i wojna. Niemcy wołżańscy u schyłku Imperium Rosyjskiego], Moskwa ²2015 oraz W tieni „Bol’szogo brata“. Zapadnyje nacional’nyje men’szinstwa w SSSR (1917–1938 gg.) [W cieniu „Wielkiego Brata“. Zachodnie mniejszości narodowe w ZSRR (1917–1938)], Moskwa 2011.
