Marienburg (Malbork) był ważnym źródłem inspiracji dla ruchu romantycznego w Prusach i w Niemczech. W 1804 król Fryderyk III objął zamek swoją ochroną, co było pierwszym aktem zrodzonej z ducha romantyzmu ochrony zabytków w nowoczesnym rozumieniu. W następstwie wojen wyzwoleńczych z lat 1813–1815 niepomiernie wzrosło symboliczne patriotyczne znaczenie Marienburga. Po Kongresie Wiedeńskim nadprezydent Prowincji Pruskiej Theodor von Schön zainicjował odbudowę rezydencji wielkich mistrzów. Kryła się za tym myśl, żeby uczynić ten wzniosły pomnik prehistorii Prus miejscem współdziałania króla i narodu (reprezentowanego przez stany). Ta wizja polityczna odpowiadała romantycznemu wyobrażeniu harmonijnej średniowiecznej struktury władzy. W duchu tej idei von Schön zaangażował renomowanych architektów, historyków, historyków sztuki i literatów, dzięki którym Marienburg miał rozkwitnąć na nowo jako synteza sztuk.
Christofer Herrmann, ur. w 1962 r. w Moguncji, studiował historię sztuki, etnologię niemiecką, slawistykę i politologię na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji. W 1993 r. uzyskał stopień doktora; w latach 1995–2005 był profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Filologii Germanistyki Uniwersytetu Olsztyńskiego; w 2005 r. habilitował się na Uniwersytecie w Greifswaldzie; od 2006 r. jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego. Od 2015 r. realizuje projekt badawczy na Wydziale Historii Budownictwa i Urbanistyki Uniwersytetu Technicznego w Berlinie, poświęcony malborskiemu Pałacowi Wielkich Mistrzów.
