Dyskusja autorów na temat wschodniopruskich „wilczych dzieci” w NIH w Warszawie

NIH w Warszawie zaprosił dwóch autorów, którzy w swoich najnowszych publikacjach podjęli temat „wilczych dzieci” – pozostawionych samym sobie dzieci i młodzieży z północnej części Prus Wschodnich, które po drugiej wojnie światowej uciekły na Litwę i musiały wówczas ukrywać swoje niemieckie pochodzenie. Alvydas Šlepikas, litewski pisarz i reżyser filmowy, czytał fragmenty swojej książki Mam na imię Marytė (2012), opartej na relacjach byłych „wilczych dzieci” i ich rodzin zastępczych na Litwie. Od 2015 r. powieść jest również dostępna w językach polskim i niemieckim. Niemiecki historyk Christopher Spatz przedstawił wyniki swojej opublikowanej w 2016 r. pracy doktorskiej Ostpreußische Wolfskinder. Erfahrungsräume und Identitäten in der deutschen Nachkriegszeitgesellschaft, napisanej na podstawie rozmów z ponad 50 osobami, które spotkał podobny los. Dyskusję panelową 19 kwietnia moderowała zastępczyni dyrektora NIH w Warszawie, profesor Ruth Leiserowitz, która przez wiele lat również zajmuje się tą tematyką. Dzięki „podwójnemu” ujęciu tematu – naukowemu i beletrystycznemu – słuchacze mieli okazję poznać tło historyczne, losy poszczególnych ludzi oraz ich osobisty odbiór minionych przeżyć i wydarzeń. Poza tym uzyskali przynajmniej pewne wyobrażenie o traumatycznych przeżyciach ówczesnych dzieci i nastolatków, których doświadczenia od czasu rozpadu Związku Radzieckiego są teraz przez nich samych stopniowo przetwarzane, a przez historyków analizowane.