Wstęp
Postępujące usieciowienie świata powoduje rozszerzanie horyzontów badawczych poza znane obszary. Prowadzi zarazem do wyostrzenia uwagi na współzależności i wynikające z nich zagadnienia, których naukowcom nie udawało się wcześniej formułować z własnej perspektywy. Oprócz tych globalnych wyzwań badacze historii współczesnej mają również do czynienia z faktem, że w ostatnich dekadach dokonały się przemiany społeczeństwa, skutkujące nowymi zrachowaniami, zmianą sposobów myślenia oraz transformacją wartości. Potrzebna jest kontekstualizacja tych przeobrażeń.
Zwłaszcza pojęcia związane z makroprocesami, takie jak sekularyzacja i prywatyzacja, są źródłem nowych pytań, a nawet powstawania nowych podobszarów nauk historycznych. Nie mogły i nie mogą się one jednak rozwijać bez sprzeciwu, ponieważ tendencje do ujmowania historii w kategoriach narodowych również przeżywają renesans i wytwarzają napięcia w łonie całej dyscypliny. Okazuje się tu, że zagadnienia globalizacji jako przedmiot nauk historycznych mogą być opracowywane w bardzo różny sposób i muszą konkurować z przeciwstawnymi tendencjami.
Poszczególne projekty w tej dziedzinie badań są poświęcone bardzo różnym zagadnieniom dwudziestowiecznej historii. Wspólną cechą projektów są nowe punkty widzenia oraz umiejscowienie geograficzne podejmowanych zagadnień. Do analiz stosuje się rozmaite metody – od porównań po modelowe studia przypadków.
Spektrum tematyczne ulega rozszerzeniu dzięki implementacji przedsięwzięć finansowanych ze środków zewnętrznych i projektów kooperacyjnych. W centrum uwagi znajdują się tu zwłaszcza badania dotyczące stosunków naukowych między Polską a państwami arabskimi. Uzupełnieniem tych projektów są badania analizujące Holokaust, wydarzenia wojenne i skutki wojny z długofalowej perspektywy. Dzięki nowym sposobom przedstawiania i objaśniania kontekstów społecznych i medialnych mają zostać dokładniej uchwycone długofalowe skutki drugiej wojny światowej.
Projekt cząstkowy 1
„No Sex Please, We are Catholic”. Reprodukcja i partnerstwo na styku między (de-)sekularyzacją a (de-)prywatyzacją religii w Irlandii i Polsce
Opracowanie: Michael Zok
Celem niniejszego projektu badawczego jest bliższe przyjrzenie się odmiennym rezultatom, otrzymywanym w najnowszych badaniach z zakresu socjologii religii – (de-)prywatyzacji i (de-)sekularyzacji. Posłuży do tego długofalowa historyczna analiza porównawcza dwóch społeczeństw wykazujących podobieństwa pod względem czynników kulturowych i historycznych (Irlandii i Polski), do których należy długa dominacja Kościoła katolickiego w debatach społecznych. W centrum uwagi znajduje się analiza specyficznych zależności od ścieżki oraz warunków, które wzmacniają lub osłabiają siłę oddziaływania norm „świeckich” bądź „kościelnych”. Naświetlone zostaną również czynniki, które umożliwiają(-iały) bądź utrudniają(-iały) „transformację wartości” w obu wybranych społeczeństwach. Dyskursy o reprodukcji i partnerstwie doskonale się do tego nadają, ponieważ konflikty społeczne właśnie w odniesieniu do reprodukcji i relacji między płciami nie stanowią bynajmniej „cichej rewolucji” (Inglehart), lecz są wyraźnie zauważalne. To, że taka „transformacja wartości” w społeczeństwie może dokonać się nader szybko, można stwierdzić na przykładzie irlandzkim: Między referendum, które nadało rangę konstytucyjną prawie całkowitemu zakazowi aborcji (1983), a tym, które ją pierwszy raz w dziejach Irlandii zalegalizowało (2018), minęło raptem 35 lat. Obu tym wydarzeniom towarzyszyły zacięte i pełne emocji debaty.
Analiza skupi się – zgodnie z metodą historycznej analizy dyskursu – z jednej strony na okresach nasilenia dyskursu, na przykład w wypadku debat społecznych o reprodukcji i partnerstwie (w związku z ustawodawstwem dotyczącym małżeństwa, rodziny, rozwodów, przerywania ciąży, antykoncepcji). Przy tej okazji zostanie przeanalizowany jak najbardziej reprezentatywny wybór źródeł i zawartych w nich treści, co pozwoli opisać prawidłowości i reguły dyskursu, które decydują o tym, co i w jaki sposób może być powiedziane. Kolejnym istotnym zagadnieniem są granice i ich przepuszczalność. Historyczna analiza dyskursu ma służyć wykazaniu, w jakich warunkach i w jakich konstelacjach władzy określone wypowiedzi przenoszono z dyskursu imaginacyjnego do wirtualnego i vice versa, oraz jakie czynniki sprawiały, że władza nad dyskursem przechodziła z jednego podmiotu na drugi. Szczególne znaczenie mają również związane z tym strategie obronne, służące utrzymaniu tej władzy. Władza nad dyskursem jest nie tylko wyznacznikiem władzy bądź rangi społecznej danego podmiotu, lecz wiąże się z nią również wdrażanie konstruowanych dyskursywnie koncepcji do praktyki społecznej i prawnej.
Ze względu na swoje ukierunkowanie projekt kładzie ponadto nacisk na fazy przyspieszonej modernizacji (charakteryzujące się różnicowaniem funkcjonalnym, wzrostem poziomu dobrobytu/wykształcenia itd.) po 1945 roku. W odniesieniu do Irlandii chodzi tu zwłaszcza o lata rządów Seána Lemassa i Jacka Lyncha (1959–1973) oraz lata dziewięćdziesiąte, kiedy społeczeństwo irlandzkie przeżywało odczuwalny wzrost dobrobytu i wyłonił się Celtic Tiger. Na ten drugi okres przypada ponadto ujawnienie skandali (dotyczących wykorzystywania seksualnego) w Kościele katolickim w Irlandii. W odniesieniu do Polski da się wykazać różne okresy przyspieszonego rozwoju społecznego (szczytowa faza stalinizmu, lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte, pluralizacja i demokratyzacja w latach dziewięćdziesiątych oraz rozwój potencjału gospodarczego od chwili przystąpienia do UE). Aby udało się przeanalizować w długofalowej perspektywie efekty tych okresów, a zwłaszcza akcesji do EWG (1973) i do UE (2004), objęty badaniem przedział czasu kończy się w roku 2015, ponieważ wtedy doszło też do jednej z ostatnich intensyfikacji dyskursu w obu społeczeństwach.
Projekt cząstkowy 2
Przyswajanie i rewitalizacja. Procesy negocjowania niemiecko-żydowskiego dziedzictwa kultury w Polsce
Opracowanie: Christhard Henschel
W ramach programu priorytetowego 2357 Niemieckiej Wspólnoty Badawczej „Żydowskie dziedzictwo kultury” Christhardt Henschel realizuje razem z Kamilą Lenartowicz projekt tandemowy „Przyswajanie i rewitalizacja. Procesy negocjowania niemiecko-żydowskiego dziedzictwa kultury w Polsce”. Projekt został pozyskany przez prof. dr Ruth Leiserowitz wspólnie z dr. Ulrichem Knufinke z Bet Tfila – Zakładu Badań nad Architekturą Żydowską w Europie na Uniwersytecie Technicznym w Brunszwiku.
Tematem przedsięwzięcia badawczego jest ewolucja podejścia do żydowskiego dziedzictwa architektonicznego na przykładzie ochrony i użytkowania byłych synagog i innych budowli żydowskich w Polsce, zwłaszcza na byłych ziemiach niemieckich, jako elementu procesów przyswajania. Dzięki lepszej znajomości zachowanych obiektów w wielu miejscowościach wśród mieszkańców obudziło się zainteresowanie przywróceniem ich do świadomości publicznej jako miejsc żydowskiej kultury i historii, gdzie indziej zaś to organizacje międzynarodowe kierowały uwagę publiczną na „zapomniane” synagogi i cmentarze. Christhardt Henschel skupia się w swoich badaniach przede wszystkim na kwalifikacji historycznej tych procesów. Uwzględniając praktyki i dyskursy dotyczące ochrony zabytków w międzywojennej Polsce, burzenie bądź zmianę przeznaczenia synagog pod rządami nazistów oraz praktykę prawną odnoszącą się do majątku gmin żydowskich w powojennej Polsce, pyta o protagonistów, instytucje i dyskursy, od których zależał sposób traktowania synagog. Celem jest przy tym również ukazanie różnic między terenami Polski Centralnej a dawnymi ziemiami niemieckimi. Badacza interesuje także zagadnienie, jak zazębiały się ze sobą i uwidaczniały na szczeblu lokalnym krajowe i międzynarodowe dyskursy o żydowskim dziedzictwie materialnym. Innym ważnym kontekstem jest kulturowe przyswajanie dawnych ziem niemieckich przez nowych mieszkańców, którzy osiedlili się tam po 1945 roku. Znaleźli się wtedy w otoczeniu ukształtowanym w decydującej mierze przez Niemców. Projekt szuka odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu postrzegali w tym kontekście synagogi jako dziedzictwo jednoznacznie żydowskie (a tym samym „podwójnie obce”) lub jako część spuścizny niemieckiej.
Projekt cząstkowy 3
Powojenny wymiar sprawiedliwości: Holokaust a procesy zbrodniarzy wojennych na Litwie radzieckiej
Opracowanie: Gintarė Malinauskaitė
[English description here]
Celem projektu badawczego jest analiza procesów zbrodniarzy wojennych w Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej z okresu 1944–1989, poświęconych zbrodniom Holokaustu podczas drugiej wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości przez Litwę w roku 1990 większość skazanych została uznana przez społeczeństwo litewskie za ofiary sowieckiego systemu sądowniczego i zrehabilitowana. W ramach projektu ma zostać dokonana krytyczna nowa ocena prowadzonych na radzieckiej Litwie postępowań sądowych w sprawie zbrodni wojennych.
Główną tezą badań jest to, że sala sądowa przeobraziła się w miejsce pamięci o Holocauście. Koncepcja metodyczna opiera się na mikrohistorycznej analizie wybranych procesów sądowych. Na podstawie dokumentacji procesowej i ówczesnych publikacji prasowych ma zostać przeanalizowane zachowanie uczestników radzieckich postępowań sądowych oraz medialna performatywność tych procesów. Uwzględnione zostaną przy tym także zagadnienia dotyczące płci: na ile przy okazji medializacji i inscenizacji procesów sądowych tworzył się bądź był konstruowany nowy radziecki ideał męskości i kobiecości? Przedsięwzięcie badawcze wnosi wkład w odpowiedź na pytanie o powstawanie podczas radzieckich procesów sądowych wzorców pamięci o Holokauście, ukazując ponadto związek między orzecznictwem, mediami, kształtowaniem pamięci i kategoriami płci na Litwie radzieckiej.
Aktualności
lut

Zakazany owoc. Życie seksualne a Kościoły w Europie Środkowo-Wschodniej na przestrzeni wieków
Od początku swojego istnienia chrześcijaństwo ze swoim jasnym podziałem zachowań…
lut

Das politische Bewusstsein des litauischen Adels
Das politische Bewusstsein des litauischen Adels In der internationalen…
lut
