Celem projektu badawczego jest analiza procesów zbrodniarzy wojennych w Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej z okresu 1944–1989, poświęconych zbrodniom Holokaustu podczas drugiej wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości przez Litwę w roku 1990 większość skazanych została uznana przez społeczeństwo litewskie za ofiary sowieckiego systemu sądowniczego i zrehabilitowana. W ramach projektu ma zostać dokonana krytyczna nowa ocena prowadzonych na radzieckiej Litwie postępowań sądowych w sprawie zbrodni wojennych.

Główną tezą badań jest to, że sala sądowa przeobraziła się w miejsce pamięci o Holocauście. Koncepcja metodyczna opiera się na mikrohistorycznej analizie wybranych procesów sądowych. Na podstawie dokumentacji procesowej i ówczesnych publikacji prasowych ma zostać przeanalizowane zachowanie uczestników radzieckich postępowań sądowych oraz medialna performatywność tych procesów. Uwzględnione zostaną przy tym także zagadnienia dotyczące płci: na ile przy okazji medializacji i inscenizacji procesów sądowych tworzył się bądź był konstruowany nowy radziecki ideał męskości i kobiecości? Przedsięwzięcie badawcze wnosi wkład w odpowiedź na pytanie o powstawanie podczas radzieckich procesów sądowych wzorców pamięci o Holokauście, ukazując ponadto związek między orzecznictwem, mediami, kształtowaniem pamięci i kategoriami płci na Litwie radzieckiej.