Nowa elewacja Niemieckiego Instytutu Historycznego

Od 2002 r. siedzibą Instytutu jest objęty ochroną konserwatora zabytków miejski pałac, wybudowany w latach 1877-1878 według projektu architekta Józefa Hussa (1846–1904) dla rodziny senatora Jana Karnickiego i dlatego nazwany Pałacem Karnickich. Ten dwupiętrowy, zwieńczony attyką pałac, wykonany w stylu neorenesansu, wykazuje także wpływy architektury berlińskiej. Józef Huss studiował w Berlinie i jako wzór pałacu mogła posłużyć mu zaprojektowana przez Georga Friedricha Hitziga willa przy ulicy Bellevue 10 w stolicy Niemiec. Pałac Karnickich jest rzadkim w Warszawie przykładem obiektu, który przetrwał nieuszkodzony II wojnę światową i od czasu swego powstania nie uległ żadnym istotnym przeobrażeniom.

W czasie Powstania Warszawskiego zniszczeniu uległo wyposażenie pałacu. Po wojnie budynek został odebrany właścicielom i służył rozmaitym instytucjom, między innymi Warszawskiej Spółdzielni Spożywców „Społem”, które dokonały wielu zmian kosztem substancji architektonicznej.

W 1997 roku pałac odzyskał swój dawny standard, został też zmodernizowany, zwłaszcza pod względem technicznym. Podczas renowacji przede wszystkim wymieniono część stropów drewnianych na stropy ognioodporne. Schody wyłożono, jak kiedyś, białym marmurem karraryjskim. Na miejscu dawnych pomieszczeń reprezentacyjnych w południowej części budynku powstała nowa klatka schodowa oraz winda, zastępujące tylne schody. Na podstawie zachowanych fragmentów zrekonstruowano też sztukaterie. Również nowe podłogi przypominają wyglądem pierwotne. Strych otrzymał z powrotem swój pierwotny wygląd. Na trzecim piętrze powstała sala konferencyjna. W uznaniu znakomitej renowacji budynek otrzymał w 1999 roku nagrodę w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków Rzeczpospolitej Polskiej. Teraz elewacja budynku odzyskała historyczny, świeży wygląd.