Kultura żydowska jest nieodłączną częścią kultury europejskiej i jest obecna w historii tak wschodniej, jak i zachodniej Europy. Z wielu, mniej lub bardziej przygodnych, historycznych powodów, ma ona szczególny związek z kulturą polską i niemiecką. Odnosi się to zarówno do tolerancji, asymilacji i akulturacji, jak i do historii segregacji i prześladowań, których punktem kulminacyjnym były masowe mordy i ludobójstwo w XX wieku. Prześladowania miały miejsce także po drugiej wojnie światowej, prowadząc do powstania nowych fali migracji Żydów, co miało ogromny wpływ na rozwój nauki.
Kultura żydowska stanowi spoiwo historii Polski i Niemiec, łącząc również kultury obu krajów. Gdy w średniowieczu Żydzi migrowali z Niemiec (Aszkenazu) do Polski, ich niemiecki dialekt ewoluował w język jidysz, będący połączeniem języka niemieckiego i hebrajskiego z elementami słowiańskimi. Wspólnoty żydowskie rozwijały się lokalnie w odmiennych społecznościach, austriackich, białoruskich, pruskich, litewskich, polskich, ukraińskich itp. Żydzi byli więc międzynarodowymi pośrednikami już od czasów średniowiecznych. Z drugiej strony, żydowskie wspólnoty i ich kultura w Polsce i w Niemczech różniły się w zależności od odmiennych uwarunkowań historycznych. Podczas gdy na ziemiach niemieckich mniejszość żydowska stanowiła niewielki odsetek całej liczby ludności, w Warszawie, aż do czasu inwazji niemieckiej w roku 1939, Żydzi stanowili mniej więcej jedną trzecią całej populacji miasta. Wschodnioeuropejski „Sztetl" jest jedyną w swoim rodzaju wspólnotą, nie mającą swojego odpowiednika w historii Niemiec.
Pomimo tego, że nie istnieje odrębna historia żydowskiej kultury medycznej, tematyka medycyny i zdrowia stanowi punkt wyjścia dla ponownego rozważenia wpływu Żydów i kultury żydowskiej na historię Polski, Niemiec i Europy Środkowej – i vice versa. Wykształceni Żydzi odegrali istotną rolę w ogromnym procesie, jakim było przekształcenie starożytnej, śródziemnomorskiej medycyny w tę, która funkcjonowała w średniowieczu w zaalpejskiej części Europy. Od czasów średniowiecza, rozproszenie Żydów prowadziło do
powstania wyjątkowych wspólnot, które musiały rozwinąć własną sieć opieki zdrowotnej, zgodną z ich wiarą i zwyczajami. W związku z tym zachodził w nich ścisły związek pomiędzy religią i strukturą społeczną, a medycyną i opieką zdrowotną. Począwszy od XIX wieku, do akulturacji Żydów w dużej mierze przyczyniło się kształcenie akademickie, prowadzące do zdobycia zawodu lekarza. Jednocześnie, począwszy od średniowiecznych rozważań nad „czystością krwi" aż po dwudziestowieczny dyskurs higieny rasowej i eugeniki, medycyna uczestniczyła w procesie definiowania żydowskiego ciała, jako wrogiego i niebezpiecznego elementu, napędzając tym samym antysemickie i rasistowskie praktyki społeczne. Te ostatnie miały wielowymiarowy wpływ na historię medycyny, m. in. prawny, za pośrednictwem rozważań bioetycznych, czy społeczny, za sprawą emigracji żydowskich naukowców pracujących w obszarze nauk medycznych z Niemieckiej Rzeszy.
Historia Żydów, jako część polskiej i niemieckiej historii – i vice versa – może być zatem uznana za element „długiego trwania", włączając w nie przemiany wewnątrzkulturowej spójności, jak i międzykulturowej zależności między historią medycyny, a historiami poszczególnych nacji. Celem konferencji jest właśnie dotknięcie problematyki wspólnej historii, bez pomijania jej zbrodniczych etapów. W szczególności przedstawione zostaną następujące tematy:
1) Żydowskie tradycje medyczne w kontekście historycznym, polskim bądź niemieckim, z uwzględnieniem wpływu religii na opiekę medyczną i prewencję, najlepiej w perspektywie porównawczej.
2) Edukacja medyczna i badania naukowe, jako środki akulturacji oraz transferu wiedzy ponad barierami narodowości, kultury czy języka; kariera akademicka i ścieżki specjalizacji Żydów niemieckich i polskich; wpływ lekarzy i badaczy pochodzenia żydowskiego na rozwój medycyny.
3) Relacje pomiędzy lekarzem a pacjentem w praktyce medycznej w żydowskich i nie-żydowskich społecznościach i placówkach opieki zdrowotnej (szpitalach i innych ośrodkach służby zdrowia).
4) Konstruowanie Żyda, jako Innego: medyczne poglądy na żydowskie ciało i umysł; motyw przewodni Żyda w sztukach wizualnych i literaturze, antysemickie stereotypy związane z higieną.
5) Lekarze i debata na temat żydowskiej tożsamości: tożsamości wielokulturowe i podwójna przynależność a losy Żydów, Polaków i Niemców; medyczne aspekty segregacji, integracji i asymilacji Żydów w społeczeństwach nieżydowskich.
6) Medyczne aspekty Holokaustu.
<link http: www.dhi.waw.pl fileadmin user_upload pdf veranstaltungen konferencje medicine_ulotka_4_net.pdf download>PROGRAM
<link http: www.dhi.waw.pl fileadmin user_upload pdf veranstaltungen konferencje download>PLAKAT
