Jako kryterium porównawcze przyjęto obszary kulturowe, które oddziaływały na siebie wzajemnie za sprawą różnorodnych form komunikacji i które były wspólne dla żydów i chrześcijan. W ten sposób „zniesiona” ma zostać dominująca do dzisiaj perspektywa narodowa, a jednocześnie rozwinięta konstatacja, że historia Żydów, właśnie z powodu religijnych, a tym samym i kulturowych różnic między żydami i chrześcijanami jest istotną częścią historii lokalnej, regionalnej i europejskiej. W centrum uwagi znajduje się historia Żydów, a tym samym historia stosunków między chrześcijanami i żydami, w również zróżnicowanym kulturowo Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego w ich śródziemnomorsko-europejskich zależnościach, szczególnie w okresie od końca XIII. do początków XVI. wieku. Dla tej koncepcji dominujące znaczenie ma fakt, że wtedy – pomijając półwysep iberyjski (z Żydami sefardyjskim) – ośrodkami europejskiego żydostwa był wieloaspektowo ukształtowany Półwysep Apeniński (wraz z Sycylią) i „kraje niemieckie”. Podobnie należy zwrócić uwagę na mające ogromne znaczenie w dłuższej perspektywie procesy integracyjne Żydów z zachodu na wschód kontynentu. Między obu tymi zjawiskami istniały ścisłe zależności. Kryteriami porównawczymi są postrzegane w różnych aspektach osadnictwo i migracja, działalność gospodarcza, czynniki socjalne i polityczne, religia i oświata.
Alfred Haverkamp (ur. 1937) wykładał w latach 1970 – 2005 historię średniowiecza na Uniwersytecie w Trewirze; od roku 1996 kieruje powołanym przez siebie Instytutem Badań nad Historią Żydów im. Arye Maimona (Arye Maimon-Institut für Geschichte der Juden). Wykładał jako profesor wizytujący w Jerozolimie i jest autorem licznych opracowań dotyczących historii Żydów w czasach średniowiecza.
Wystąpienie skomentuje prof. dr Hanna Zaremska (Instytut Historii PAN / Muzeum Historii Żydów Polskich).
