Jeszcze daleko w głąb XX wieku niemieccy historycy postrzegali sierpień 1806, kiedy Franciszek II zrezygnował z „rzymsko-niemieckiej” korony cesarskiej, jako koniec procesu rozpadu, który najpóźniej w XVII stał się już nieodwracalny. Wykład daje nowy obraz schyłku Starej Rzeszy. Autor naświetla, jakie reakcje w Niemczech i zagranicą wywołały ówcześnie wydarzenia 1806 i skupia się na różnych wyobrażeniach, które łączono ze Starą Rzeszą i które nadal istniały w czasach jej upadku. Do rozpadu cesarstwa było ono nie tylko „niemieckie”, jeszcze bardziej podkreślano jego pozostałe atrybuty: „święte” i „rzymskie”. Właśnie ze względu na sięgające średniowiecza i czasów antycznych tradycje, które w 1806 zostały przerwane, koniec Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego nie był jedynie wydarzeniem historii niemieckiej, lecz również i europejskiej.
Matthias Schnettger (ur. 1965) jest od 2006 roku profesorem historii nowożytnej na Uniwersytecie Johanna Gutenberga w Moguncji. Uprzednio był pracownikiem naukowym w Instytucie Historii Europejskiej w Moguncji i naukowcem wizytującym w Niemieckim Instytucie Historycznym w Rzymie. Jest autorem licznych publikacji z zakresu niemieckiej i europejskiej historii nowożytnej, między innymi pracy habilitacyjnej „”Principe sovrano” oder „civitas imperialis”? Die Republik Genua und das Alte Reich in der Frühen Neuzeit (1556-1797)“, Mainz (2006) i dzieła zbiorowego: „Epochenjahr 1806? Das Ende des Alten Reichs in zeitgenössischen Perspektiven und Deutungen“, Mainz (wspólnie z Christine Roll, 2008).
